Machu Picchu, Arequipa, stakingen en bulten...

Een heeeeele goedemorgen,

Voor jullie dan, want hier is t bedtijd. We worden geloof ik een beetje lui met stukjes schrijven.....excuses voor degene die erom zitten te springen ( maar dat zal wel meevallen toch?).

Allereerst weer de felicitaties aan alle kersverse ouders!

We waren ten tijde van het laatste schrijven nog in Cusco, dus laten we daar beginnen! Omdat we niet de kans hadden om de beroemde Inka trail te lopen (moet je maanden van tevoren boeken) naar Machu Picchu toe, hebben we een alternatieve optie genomen. Te weten de Inka jungle tour....oftewel je gaat mountainbikend, raftend, lopend en zip-linend richting Machu Picchu!
Het mountainbiken was een natte bedoening, het regende pijpenstelen en ondanks de regenbroek, was op een paar plekjes na alles zeiknat, maar ach leuk was het wel! Wilco heeft verder nog gezip-lined (hier heb ik toch maar vriendelijk voor bedankt) , terwijl ik met de gids dit stuk lopend heb gedaan. Kon mooi mn spaans oefenen en meteen wat handige nieuwe woorden geleerd (het is bijvoorbeeld reuze handig om te weten hoe de Peruanen hun vriendin die uit het berggebied komen noemen :)
Uiteindelijk in Aguas Calientes aangekomen, waar we vroeg naar bed zijn gegaan, want de volgende dag stond MP op t program!
Dit betekent om 4 uur uit je bed om om 5 uur startklaar te staan voor de brug, van waaruit je omhoog kunt lopen de berg op naar de ingang van MP.
Gemiddelde wandeltijd omhoog is zo'n 60 minuten, maar we wilde t record van de gids verbreken, dus zijn omhoog geraced in 38 minuten!
Daardoor waren we als een van de eerste 15 personen boven (moi als 1e dame :) en hadden we een fantastisch uitzicht over MP zonder hordes toeristen...
En hoeveel foto's je er al van gezien hebt en hoe veel mensen je er al over gesproken hebt, het was in een woord fantastisch en geweldig om het met eigen ogen te zien!! Een magische plek waar je uren naar kunt zitten kijken.....

Na MP konden we Peter verwelkomen in Cusco, hij was op reis met Sally (uit Peru zelf) en hebben we nog samen de bloemetjes buiten gezet voordat we met zijn vieren naar Arequipa zijn vertrokken.

Arequipa is een stad meer zuidelijk in Peru en wordt omringd door 3 vulkanen. Sally had geregeld dat we een poging gingen doen om een van de 3 vulkanen te beklimmen. Om precies te zijn de Chachani van 6075m hoog.
Het was een 2 dagen trekking, waarbij we de eerste dag met de jeep door een fantastisch landschap reden en werden afgezet op 5000m. Van hieruit zijn we met alle bepakking (is al gauw zo'n 11-12kg) richting basecamp op 5200-5300m gelopen (of beter gezegd soms klauterend over rotsen). Alles op deze hoogte kost je enorm veel energie en je puft en hijgt je een eind in de rondte. Maar basecamp uiteindelijk prima gehaald en toen was het genieten van het super mooie uitzicht op de bergen.
Eind van de middag zijn we nog voor de acclimatisatie een stuk omhoog gelopen en toen was t na de maaltijd tijd om naar bed te gaan (om 7 uur welteverstaan). Het plan was om rond 2.30u uit bed te komen om rond 3u aan de toppoging te beginnen, echter gedurende de nacht begon de ellende....die Soroche, oftewel hoogteziekte heet.
Knallende koppijn, misselijkheid, rommelende maag en darmen en diarree, dit opgeteld bij het feit dat je 0 minuten hebt geslapen vanwege de kou (ondanks 6 lagen kleren!) maakt dat we de top dus niet hebben bereikt. Alleen Die-Hard Sally heeft de top bereikt, petje (of beter gezegd mutsje) af voor haar!
Toch hadden we t uitzicht daar niet willen missen en was t een ervaring op zich (weten we ook eindelijk wat hoogteziekte inhoudt :)!
En deze nederlaag van Hollanse kant moest 's avonds natuurlijk even weggespoeld worden met het oer-peruaanse drankje Pisco Sour. Er was iets met een band, handtekeningen, verzoeknummertjes, nog een bar, meer Pisco Sour, Peter.....???

Na Arequipa zijn we weer met zijn tweeën richting de Colca canyon gegaan, dit is een van de diepste canyons ter wereld, waar je regelmatig condors kunt spotten.
Helaas is Wilco er alleen heen gegaan, omdat ik het toilet weer veeeeel interessanter vond dan die hele canyon bij elkaar....(je zou denken waar kan t misgaan met hete quinoa soep en gefrituurde forel en rijst???)

Vanuit de canyon zijn we vervolgens (met diacure, langleve diacure, godzijdank is er diacure!) doorgereden naar Puno, wat aan t bekende Titicaca meer ligt.
Hier kwamen de volgende problemen bovendrijven, namelijk een groeiende bult in mijn hals en stakingen in Puno, wat betekent dat de hele stad en t verkeer zo'n beetje plat ligt.
De bult zat er al een aantal dagen en werd steeds groter en we wilde graag naar een arts, alleen t was zondag, dus dat was nog een dagje zenuwen.
Uiteindelijk op maandag naar een kliniek geweest, conclusie; opgezette lymfeklieren, maar joost mocht weten waardoor...hij wilde toch wel een chirurgisch specialist er naar laten kijken, maar door de stakingen kon hij niet komen. Nog maar een dagje wachten dan, dinsdag nog meer stakingen...hele kliniek dicht....
Uiteindelijk was er toevallig een verpleegster in t hostel uit Puno die zo aardig was om met ons mee te gaan naar een particuliere kliniek. De arts leek van zijn huis opgetrommeld te worden en hij dacht dat er toch echt wel een ontsteking moest zitten (waarschijnlijk in mn keel, geen last, maar toch).
Oftewel straf op de antibiotica voor 2 weken...

Gelukkig beginnen de bulten nu echt kleiner te worden, dus we zijn weer meer gerustgesteld. In het begin wil je t liefste heel hard naar huis rennen naar je eigen huisarts en je familie etc als je je zo belabberd voelt, maar das dan een beetje ver rennen :)

Inmiddels zitten we na een tussenstop in Copacabana (nee niet t strand in Rio) in La Paz. Hier is er een soort 'heksenstraatje' waar ze allerlei kruiden en natuurlijke geneesmiddelen verkopen, misschien moeten we hier maar eens een paar weerstands pillen op de kop gaan tikken :)

Hopelijk is het vervolg gezondheids-technisch gezien weer wat beter, het weer is in ieder geval wel beter dan bij jullie (gna gna), de pepernoten en chocolade letters hoeven we dankzij Peter ook niet te ontberen (onze dank is nog steeds groot!!) en er is in Sucre zelfs een Nederlands cafe waar we kroketten en bossche bollen kunnen krijgen!!!
We kijken er nu al naar uit :)

Hasta pronto!

xxx Wil en Git

Ps: voor degene die ze nog niet gezien hadden, bij t vorige verslag staan weer wat foto's!
Foto's bij dit verslag komen ook weer spoedig!